پدر به فداى دختر  

 

بى گمان شیرین ترین خاطره امام هفتم و خاندان نبوى (علیه السلام) از ماه ذیقعده، در آغاز آن بود، که هلال «معصومه» از برج «نجمه» در افق امامت درخشیدن گرفت و کانون زندگى امام (علیه السلام) را با انوار درخشانش پر فروغ تر ساخت.

حضرت معصومه (سلام الله علیها) ماه تابانى بود که لحظه اى از خورشید فروزان امامت جدا نشد و از دریاى بیکران علوم پدرش ، امام کاظم (علیه السلام) و برادرش امام رضا (علیه السلام) کسب فیض نمود. 

حضرت معصومه (سلام الله علیها) در سنین کودکى به مقامى رسید که به راحتى مى توانست به پرسش هاى فقهى و عقیدتى مردم مدینه پاسخ بگوید و پاسخ هایش، مورد پذیرش و شگفتى پدر بزرگوارش قرار بگیرد.

طبق نقل برخى از ثقات، مرحوم حاج سید نصرالله مستنبط (داماد مرحوم آیت الله خوئى) از کتاب نفیس و بى نظیر «کشف الثانى» نقل کرده که روزى جمعى از شیعیان وارد مدینه شدند و تعدادى پرسش در نامه اى نوشته، نزد خاندان امامت بردند.

درآن هنگام حضرت موسى بن جعفر (علیه السلام) در سفر بودند و امام رضا (علیه السلام) نیز در مدینه تشریف نداشتند.

آن گروه از مدینه قصد عزیمت کردند و از این که خدمت امام (علیه السلام) نرسیده بودند و با دست خالى به وطن خود بر مى گشتند، بسیار اندوهگین بودند.

حضرت معصومه(سلام الله علیها) که در آن ایام هنوز به سن بلوغ نرسیده بود; از مشاهده غم و اندوه آنان متأثر شد، لذا پاسخ پرسش هاى آنان را نوشت و به آن ها عنایت کرد.

شیعیان، مدینه را با سرور و شادى ترک کردند. آنان در بیرون مدینه با امام کاظم (علیه السلام) مواجه شدند و داستان خود را گفتند و دستخط حضرت معصومه (سلام الله علیها) را ارائه دادند،

امام (علیه السلام) بسیار مسرور گشتند و شادى و ابتهاج خود را با این جمله بیان فرمودند:

«فداها ابوها»